(vervolg)
Buiten werd ons gesprek al snel serieuzer. O ver de tuin en het wonen in een hofje. Na een minuut of tien kwamen twee jongens en een meisje door de poort.
"Hai, we komen voor Jesse Boot."
"Loop maar mee, we zijn daar eigenlijk ook."
Het lachen begon bijna weer. Zat er iets in de lucht? Het meisje keek ons enigszins uit de hoogte aan, kennelijk was ze beter dan ons soort giechel-trienen. Wat moest zo'n wicht hier? Niet op mijn eerste indruk afgaan. Althans, niet te veel. Je moest mensen toch een kans geven? Hoewel ik de echte eerste indruk altijd in mijn achterhoofd hield, want vaak klopte het toch behoorlijk, als je die onthield tenminste. Dat is raar eigenlijk, van sommige mensen kan je niet meer de eerste indruk herinneren. Je weet dat die er was, maar de tweede indruk heeft kennelijk meer indruk gemaakt. Zou ik Daniëlle vragen of zij dat ook wel eens had? Nee, niet deze heerlijke giechel-belovende-avond verpesten met gefilosofeer. Leuk woord voor galgje trouwens, giechel-belovende-avond, of mag je daarbij geen streepjes gebruiken?
"Hier is het."
Jesse deed zelf open. Toen hij Hooghartje zag veranderde de blik in zijn ogen op slag.
"Kom binnen, kom binnen, we zijn al aan het feestmaal begonnen."
Een van de jongens stapte achter haar aan naar binnen, de ander bleef wachten om Daniëlle en mij voor te laten. Daniëlle aarzelde.
"Oh, ik ben nog wat vergeten, Emma, loop even mee. Ga maar, we komen zo."
"Maar dan zal ik me tenminste vast even voorstellen, want straks komt het er niet van, ik hoorde van Jesse dat hij zo'n twintig mensen verwacht."
"Ja, dat zit er wel in."
"Hai, ik ben Fred."
"Emma."
"Daniëlle."
"Jij woont hier ook?"
Hij keek om zich heen. Zijn ogen bewogen schokkerig, alsof hij heel snel de voordeuren aan het tellen was.
"Wij allebei."
"Leuk hier."
Hij knikte om zijn woorden kracht bij te zetten. Hij zoog nog net niet 'ja', wat mensen vaak doen bij dat soort knikken. Of misschien is dat vooral iets van vrouwen. Ik zag het een tijdje geleden zelfs bij een reclame-filmpje. Een vrouw die vertelde waarom dat ene produkt nou zo geweldig was en maar liefst drie keer 'ja' zei terwijl ze inademde in plaats van uit. En dat knikken erbij. Sommigen zeggen meteen daarna, bij het uitademen, nog 'hm'. Als je een tijdje omgaat met iemand die dat doe moet je echt uitkijken dat je het niet ook gaat doen. Of deed ik het al, zonder het van mezelf te weten? Let's hope not.
"Komt Suzanne ook vanavond?"
"Denken wij dan hetzelfde?"
"Zeer waarschijnlijk wel ja. Wat een bitich zeg. Ik hoop voor je dat dat niet je schoonzus wordt ooit."
Zonder verder iets te zeggen liepen we naar Daniëlle's huisje. Ik kon me niet herinneren dat ik hier wel eens was geweest. In elk geval was het totaal anders dan ik had verwacht. Heel veel blauwe tinten en een licht houten vloer. De eerste paar seconden was ik sprakeloos.
"Het is niet wat ik verwacht had."
"Dat zeggen er meer. Dat komt door de lamellen, die geven een bepaalde indruk van buitenaf. Ik heb ze overgenomen van de vorige bewoner, het is wel makkelijk vanwege inkijk. Het is niet mijn smaak, maar je went er aan. Ik wilde liever smalle luxafles, maar het is er gewoon niet meer van gekomen."
"En je vloer, is dat hout of laminaat?"
"Het is grenen, zacht hout dus. Als je wat laat vallen krijg je putten, kijk, zoals hier. Maar ik wilde een vloer die leeft. Een vriend van mijn vader werkt bij een bedrijf waar ze dit soort vloeren leggen. Hij had deze vloer bij iemand er uit gehaald die een duurdere had gekocht. Toen hij van mijn vader hoorde dat ik op het punt van verhuizen stond, heeft hij gevraagd of ik interesse had. Hij is een dag bezig geweest, samen met mijn vader. En ik heb maar honderd gulden hoeven betalen. Hij wilde er eerst niets voor hebben, maar dat vond ik niet leuk. Mijn vader zei dat honderd gulden wel een reëel bedrag was, dus dat heb ik hem 's avonds gegeven. Echt een toffe gast, hoor. Hij wilde het niet aannemen. Toen heb ik gezegd dat hij er dan maar iets leuks van moest kopen voor zijn vrouw, ook zo'n schat. Dat heeft hij nog gedaan ook. Ze belde me de volgende dag op dat hij haar favoriete parfum had gekocht. 'Een beetje van mezelf en een beetje van Daniëlle', had hij gezegd. Dat vond ik zo leuk."
Al pratend was ze haar huis doorgelopen. Ik stond intussen op de drempel van de kamerdeur met nog meer bewondering naar de vloer te kijken. Niet slecht, een vader met zo'n vriend.
"Ha, dit kan ik wel meenemen."
Ze kwam met een paar glazen aanlopen.
"Hoezo?"
"We kunnen moeilijk met niets aankomen nu ik gezegd heb dat ik iets moest halen, toch? De kans dat het ze opvalt is niet zo groot, maar stel je voor."
"Ben je niet bang dat je ze kapot mee terug krijgt?"
"Niets liever. Ik heb die glazen ooit van mijn oma gekregen, voor mijn uitzet alvast. Zeg nou zelf, ze zien er toch niet uit?"
"Ik zou ze niet zelf gekocht hebben, maar lelijk zijn ze niet."
"Nee, eigenlijk niet, het heeft meer met mijn oma te maken, maar goed, dat zal ik je besparen. Kom op, laten we gaan, straks is de wedstrijd al afgelopen en het eten op."
"Dat denk ik wel ja. Hm."
(wordt vervolgd)
Mariken
Links: Feu de saint Jean - juni 2008, Durban-Corbières
Twee moesten van het territoire zijn (= Aude) de overige vier waren vrij.
Nou zijn al mijn foto's van hier,
