Braakgesprek

Een lach aan de andere kant van de lijn. "Oh, wat grappig, je praat zoals je mailt!"

Elke keer als iemand geniet van mijn accent weet ik hoe leuk ik het zelf vond in Nederland, van buitenlanders die 'mijn' taal probeerden te praten. Heerlijk. Ik heb nooit gesnapt waarom sommige anderen er zo'n punt van maakten. De een is nu eenmaal makkelijker met talen dan de ander. En zeker als mensen thuis hun eigen taal spreken gaat de ontwikkeling natuurlijk minder snel. Is dat erg? Volgens mij niet, zolang je maar communiceert en je best doet elkaar te begrijpen.

En ja, hier merk ik ook vooroordelen op naar mij toe. Mensen die ongeduldig worden als ik niet uit mijn woorden kom. Soms zelfs boos worden als ik een woord verkeerd uit spreek. Die totaal niet (willen?) begrijpen welk woord ik bedoel, terwijl ik nauwelijks verschil hoor tussen beide woorden.

Mijn kind had op school huiswerk en er stonden een paar grappige zinnetjes. Oma die een mooi kasteel op haar hoofd had => chateau in plaats van chapeau. En er werd melding gemaakt van een boek met dergelijke verdraaide woorden: "La belle lisse poire du prince de Motordu". De prins speelt in het verhaal au tarte avec ces coussin => 'hij speelt taart met zijn kussens' in plaats van 'hij speelt kaart met zijn neven'.Die spreekfout tussen coussin en cousin maakte ik zelf een keer; had het over de achterneven van mijn kind. "Oui" zei een vriend "ils sont pour tes fesses!" Oftewel; die zijn voor je billen.

Enfin, je moet er tegen kunnen dat mensen om je lachen. Het wordt ook leuker naarmate je zelf de fouten hoort. Zelfs al kan je ze nog niet verbeteren.

Vanmiddag ga ik het boekje meenemen naar Franse les. Ben benieuwd of onze 'juf' het kent. Tot nu toe een paar vrienden over de vloer gehad die het nog niet kenden en er ook van genoten. Verdraaide woorden blijven leuk. Vind ik. Of het nou per ongeluk is of expres. En soms is het ernstig. Met mijn opa hielden we hele gesprekken op die manier en op een gegeven moment kan je dan niet meer ophouden. Het woord 'oplepschepel' kreeg ik jaren niet meer 'gewoon' uit mijn mond. Een prachtig gedicht in deze trant is Sint-Dracus en de Joor.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Spoonerisme

Met dat 'oplepschepel' in gedachte wel erg grappig dat dit euvel 'spoonerisme' heet.

Mariken

Eijndtjes knopen

Leven van weinig geld, of dat nou bijstand is of een klein salaris, is niet makkelijk. Het is vooral een kwestie van de eindjes aan elkaar (kunnen) knopen. Wat de ene mens redelijk afgaat, is voor de andere het ene gat met het andere dichten. Het is me de afgelopen twee jaar als "bijstandsmoeder" een keer of drie overkomen dat ik een stuk maand over hield.

Het beroerdste is dat mijn bank dan strafkosten gaat rekenen voor betalingen die gedaan worden. En op die manier ben je dan 10, 20 of meer euro extra kwijt. En geloof me, ik smijt geen geld over de balk. Ja, ik koop wel eens een boek of iets voor mijn kind. Maar ik rook niet, heb geen hobby's die geld kosten, mijn kind doet geen buitenschoolse activiteit. Want mijn keuze is om tot het einde van de maand redelijk te kunnen eten. Genoeg verse groente en fruit en dergelijken.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Om het "eindjes-aan-elkaar-knopen" te illustreren heb ik een paar mini-truitjes gebreid.

 

# Eerst uit een breiboek de benodigde schaalmodellen 

overgenomen en berekend hoeveel steken 

er (ongeveer) nodig zouden zijn.

# Vervolgens de modellen in drie verschillende kleuren gebreid.

De tijd was - globaal - een uur breien per truitje.

 

# Mijn kind met één van de truitjes op diens hand.

# Per stuk gewogen...

    # .... en tesamen.
(de optelsom is 0.1 g meer)

  # Van de resten vervolgens tien draadjes per kleur 

van ongeveer dezelfde lengte geknipt

(je moet het niet gelijk te moeilijk maken).

  # De draden aan elkaar geknoopt en opgerold tot een bolletje.

(Het was bij elkaar ongeveer hetzelfde gewicht als één truitje).

         >> Hier ben je dus al EXTRA tijd aan kwijt. <<

 # Nog meer extra tijdsverlies bij het opzetten en breien zodra een

knoopje zich aanmeldde. Niet veel in het geval van een minitruitje,

maar voor een echte trui zal het toch lichtjes aantikken. 

De irritatie - want zo'n knoopje laat zich niet zo makkelijk 

geleiden - laat ik dan nog buiten beschouwing.

# Drie minitruitjes en het Eijndtjes-truitje.
 De laatste mist een mouw, want de draad was op.
Conclusie: eindjes aan elkaar knopen kost méér!
(variatie op goedkoop is duurkoop,
 probeer maar eens uit die vicieuze cirkel te komen)

# Omdat je als mens toch wil (moet?) proberen

om overal een mouw aan te passen, koos ik een blauw garen.

Het bleek eentje van acht draden, dus die moest eerst

in twee delen van vier draden elk verdeeld worden

om zo dezelfde dikte te verkrijgen.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

En hier dan het ware bijstandstruitje:

• Eijndtjes aan elkaar geknoopt
• Gaten gedicht
• Mouw eraan gepast

Mariken

p.s. foto toegevoegd